Ι

΄Ενα παλιό μήνυμα για το σύγχρονο κόσμο

ΟΙ Αβορίγινες έζησαν ολότελα απομονωμένοι, έως την εισβολή των Ευρωπαίων, το 1788. Αν και για χρόνια ήταν κυρίαρχη η άποψη ότι η Αυστραλία αποικίστηκε ήσυχα, δηλαδή χωρίς αντίσταση μια και οι Αβορίγινες δεν διέθεταν ούτε κάποιου είδους πολιτική οργάνωση, ούτε μόνιμο τόπο εγκατάστασης, ούτε ιδιοκτησία, σήμερα είναι ευρέως γνωστό ότι υπήρξε αντίσταση και μάλιστα επίμονη, με την αυξανόμενη μορφή του ανταρτοπόλεμου, σχεδόν για δύο αιώνες. Στο μεταξύ οι αυτόχθονες άρχισαν να αποδεκατίζονται από διάφορες ασθένειες (πνευμονία, ευλογιά, ιλαρά, αφροδίσια κ.α.) που μετέφεραν οι Ευρωπαίοι και οι οποίες ήταν άγνωστες σε αυτούς, με συνέπεια το ανοσοποιητικό σύστημα να είναι ευπρόσβλητο. Επίσης άρχισαν να υποφέρουν και από έλλειψη νερού, καθώς αρκετά από τα πηγάδια τους μολύνθηκαν ή επιχωματώθηκαν από τα ζώα που είχαν εισαχθεί, με επιπτώσεις στη βλάστηση και στο κυνήγι. Με την πάροδο του χρόνου ορισμένοι επεδίωξαν τη συνεννόηση, εν μέρει γιατί πίστευαν ότι οι άποικοι ήταν προσωποποιήσεις των πνευμάτων των νεκρών προγόνων τους. Άλλοι αναγκάστηκαν να συμβιβασθούν για να επιβιώσουν. Παράλληλα άρχισε η δράση των ιεραποστολών, ορισμένες από τις οποίες δεν αντιδρούσαν στη σκληρή μεταχείριση των αυτοχθόνων από τους αποίκους, ούτε καν στη εξαιρετικά απάνθρωπη μέθοδο της απομάκρυνσης των βρεφών από τους γονείς τους ή στη βίαιη απαγόρευση των γλωσσών και των θρησκευτικών τελετών των αυτοχθόνων. Κατά τις δεκαετίες του 1920 και 1930 δημιουργήθηκαν ειδικοί καταυλισμοί αυτοχθόνων, που απομόνωσαν ακόμη περισσότερο όσους ζούσαν εκεί, ενώ όσοι προτίμησαν να ζήσουν στις παρυφές της κοινωνίας των λευκών διαφοροποιήθηκαν φυλετικά και δέχτηκαν την επίδραση του δυτικού τρόπου ζωής.